مقایسه ی اثر تمرین در آب و خشکی بر تعادل و کیفیت زندگی مبتلایان به پارکینسون

مقدمه: بی ثباتی وضعیتی، یکی از پیامدهای مهم بیماری پارکینسون است که موجب کاهش تحرک و کیفیت زندگی مبتلایان به این عارضه می شود. انجام تمرین و فعالیت بدنی، جزیی از برنامه ی درمانی برای کاهش عوارض پارکینسون محسوب می شود. در سال های اخیر، انجام تمرین در آب برای افراد دارای سطح تحرک پایین توصیه می شود. هدف این مطالعه، مقایسه ی تأثیر یک برنامه ی تمرین درمانی در دو محیط آب و خشکی بود. روش ها: 20 مرد مبتلا به پارکینسون ایدیوپاتیک بر اساس شدت بیماری و طبق تشخیص پزشک متخصص، در دو گروه 10 نفری تمرین در آب و تمرین در خشکی تقسیم شدند. هر دو گروه به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه، برنامه ی تمرین درمانی را زیر نظر یک مربی انجام دادند. ثبات قامتی و کیفیت زندگی شرکت کنندگان به ترتیب توسط صفحه ی نیرو و پرسش نامه در دو مرحله ی قبل و بعد از مداخله سنجیده شد. با استفاده از نرم افزار spss و آزمون های آماری repeated-measures ancova، shapiro-wilk و t مستقل داده های ثبت شده تجزیه و تحلیل و مقایسه گردید. یافته ها: هر دو دسته از متغیرهای ثبات وضعیت بدن و کیفیت زندگی افراد، در پس آزمون بهبود معنی داری نسبت به پیش آزمون نشان دادند. همچنین، میانگین بهبود متغیرها در گروه تمرین در آب به صورت معنی داری بیش از گروه خشکی بود. نتیجه گیری: تمرین درمانی در محیط آب، روش مفیدتری نسبت به خشکی، جهت افزایش تعادل و کیفیت زندگی مبتلایان به پارکینسون است.